Çekme kalıp çeliğinin seçimi

Çekme kalıpları, bir zımba ve bir kalıp arasında metal levhaları gerer ve deforme ederek fincan şeklinde bir iş parçası üretir. Etkileri, mükemmel aşınma direncine ve sıkışma önleyici özelliklere bağlıdır. Birçok uygulamada, doğru takım çeliğini seçmek kritik öneme sahiptir. Örneğin, şu çelikler: D2, D3, H13, H11, 1.2379, 1.2080, 1.2343, veya 1.2344 optimum performans elde edilebilir. Bu çelikler ayrıca kalıbın hizmet ömrünü uzatır. Bir çekme kalıbının ömrünü etkileyen birkaç faktör vardır. Çekilmiş sacın malzemesi ve kalınlığı, kalıbın boyutu ve şekli, malzemesi ve sertliği ve yüzey kalitesi hepsi önemlidir. Diğer faktörler arasında üretim süreci, çekme deformasyonu derecesi ve seçilen yağlama yöntemi bulunur.

Mühendisler demir dışı metaller ve karbon çelik saclar çizerken kalıp malzemesini üretim parti büyüklüğüne ve istenen sonuçlara göre ayarlar. Bu durumlarda, genellikle mükemmel aşınma dirençleri nedeniyle D2 ve D3 gibi geleneksel karbon takım çeliklerini seçerler. Ayrıca düşük alaşımlı soğuk iş veya orta alaşımlı kalıp çelikleri de kullanabilirler. Mühendisler genellikle bu çeliklere, çalışma sırasında sıkışmayı önlemek için krom kaplama veya nitrürleme gibi yüzey işlemleri uygularlar.

Mühendisler, ostenitik paslanmaz çelik veya yüksek nikel alaşımlı çelik çizerken kalıp sıkışmasını önlemek için ekstra önlemler almalıdır. Genellikle üstün tokluk ve termal kararlılık sunan H13 ve H11 gibi gelişmiş takım çeliği sınıfları kullanırlar. Mühendisler ayrıca bazen sertlik, dayanıklılık ve gelişmiş işlenebilirliğin dengeli bir kombinasyonunu sağlayan 1.2379, 1.2080, 1.2343 ve 1.2344 gibi yüksek performanslı alaşımlar kullanırlar. Kalıbı nitrürlemek esastır ve tasarımcılar performansı daha da artırmak için alüminyum bronz veya semente karbür ekler ekleyebilirler.

Üreticiler, uygun takım çeliğini dikkatlice seçerek ve uygun yüzey işlemlerini uygulayarak, çeşitli metal şekillendirme uygulamalarında çekme kalıplarının dayanıklılığını ve etkinliğini önemli ölçüde artırabilirler.